Schrijven om te blijven.
Soms zit ik de hele tijd voor een leeg blad te staren. Ik wil schrijven maar de inspiratie ontbreekt. Ik hou van schrijven, of liever van vertellen, over gewone dagelijkse dingen. Dingen die me interesseren of dingen die mij irriteren. Zonder echt een schrijver te willen zijn. De dingen die normale mensen tegen elkaar ‘s avonds in bed zeggen of op de sofa, schrijf ik op. Het is een soort van hobby geworden. Of eerder een noodzaak. En wijze, om de dingen die in mijn hoofd rond tollen en tegen de wanden van mijn hersenpan bonzen uiteindelijk toch op een manier naar buiten te brengen, zo, dat het me oplucht. Wat andere met een knuffel en een zoen weg vagen uit hun ongeruste ziel, vaag ik zelf weg door wat ik dan schrijf te publiceren in een weblog. Het is een soort van open dagboek, op het wereldwijde web. Geen kunst maar therapie.
14 november, 2003
De decadente roker.
Waarom rook je eigenlijk. Ik stelde mij vroeger zelf de vraag en omdat ik daar na 15jaar nog geen zinnig antwoord op kon vinden ben ik er dan ook maar mee gestopt. Ik weet dat eens je er mee begonnen bent het niet makkelijk is om er terug mee op te houden. Maar waarom een mens dan uiteindelijk in eerste instantie begint met roken. Het begon bij mij denk ik gewoon als een dwaze jeugdzonde. Iedereen in de groep rookte mee en dus kon ik niet achter blijven. Dat vond althans de leider van de groep. Ik vraag me eigenlijk af of hij er later geen spijt van heeft gehad, die gast. T ‘is eigelijk best wel onbegrijpelijk dat een zo intelligente jonge andere zij het minder intelligente , dan toch mentaal minder sterke mede jongere gewoon aanzet tot het plegen van roofbouw op zijn eigen lichaam. Misschien denkt hij daar wel nooit aan terug of is het iets dat hij beschouwd als iets uit een ver en vaag verleden. Een herinnering aan een tijd dat verantwoordelijkheid nog zo iets was waar je je geen zorgen over hoefde te maken, dat deden anderen wel voor jou tot je meerderjarig was. Zolang was het je nog toegelaten om vrij en vrank jeugdzonden te begaan.
Uiteindelijk heb ik wel “zelf” de stap gezet. Ik had wellicht een pint teveel op.(zwak excuus) En in een zwak moment stap ik zomaar van mijn diepste principes af. Neen, er moet meer achter gezeten hebben. Was het een brok bijeen gekoekte frustratie, rebellie tegen de gevestigde waarden in de maatschappij, of de vlucht voor de chaos in mijn hoofd. Was het het begin van zelfbewust stelling nemen in een maatschappij waar tot dan toe alles mij vijandig had aangekeken en dreigde me te vernietigen. Of was het de gelatenheid en het plotse besef dat ik me maar beter kon neerleggen bij het feit dat ik ben wie ik ben, dat het al lang geleden fout liep. Was het fatalisme dat me zo ver dreef. Fatalisme en zelfmedelijden. Of was het gewoon echt de bedoeling er alsnog proberen bij te horen. Die groep jongeren toe te treden waar succes verzekerd is en alles cool is als je maar een sigaret in je mond had. Dat is trendy.
Het zal misschien wel een mengeling van al dat geweest zijn. Toch ben ik blij dat ik niet meer tot het rokend publiek behoor en dat ik me er zelfs mateloos aan erger als ik jongeren zie roken als of dat de normaalste zaak in de wereld is. We zijn toch met zen allen verslaaft. Zelfs de eerste minister rookt er op los. Het feit dat we roken is het bewijs dat ons leven bestaat uit een grote leugen. Maakte vroeger zelf het armste vrouwtje met lichtmis haar panneke warm zo heeft zij nu haar sigaret. Het is zelfs zover gekomen dat mensen liever sigaretten kopen voor zichzelf dan eten voor de kinderen. Het roken weerspiegeld perfect de decadentie van onze maatschappij of eerder van de mensen zelf, van onszelf. Het is eerder onbeleefd iemand te vragen zijn sigaret uit te maken dan te roken terwijl iemand eet. Sigaretten peuken vind je overal en zelfs op het strand. We zijn zelfs te leeg om ze eerst te doven. Dat kinderen er met hun blote voetjes wel eens zouden kunnen in stappen en zich verbranden. Daar staan we zelfs niet bij stil. Ze moeten maar zien waar ze lopen.
En ik, ik nam nog een sigaret en zag het met lede ogen aan. Ik ben blij dat ik er vanaf ben.
Waarom rook je eigenlijk. Ik stelde mij vroeger zelf de vraag en omdat ik daar na 15jaar nog geen zinnig antwoord op kon vinden ben ik er dan ook maar mee gestopt. Ik weet dat eens je er mee begonnen bent het niet makkelijk is om er terug mee op te houden. Maar waarom een mens dan uiteindelijk in eerste instantie begint met roken. Het begon bij mij denk ik gewoon als een dwaze jeugdzonde. Iedereen in de groep rookte mee en dus kon ik niet achter blijven. Dat vond althans de leider van de groep. Ik vraag me eigenlijk af of hij er later geen spijt van heeft gehad, die gast. T ‘is eigelijk best wel onbegrijpelijk dat een zo intelligente jonge andere zij het minder intelligente , dan toch mentaal minder sterke mede jongere gewoon aanzet tot het plegen van roofbouw op zijn eigen lichaam. Misschien denkt hij daar wel nooit aan terug of is het iets dat hij beschouwd als iets uit een ver en vaag verleden. Een herinnering aan een tijd dat verantwoordelijkheid nog zo iets was waar je je geen zorgen over hoefde te maken, dat deden anderen wel voor jou tot je meerderjarig was. Zolang was het je nog toegelaten om vrij en vrank jeugdzonden te begaan.
Uiteindelijk heb ik wel “zelf” de stap gezet. Ik had wellicht een pint teveel op.(zwak excuus) En in een zwak moment stap ik zomaar van mijn diepste principes af. Neen, er moet meer achter gezeten hebben. Was het een brok bijeen gekoekte frustratie, rebellie tegen de gevestigde waarden in de maatschappij, of de vlucht voor de chaos in mijn hoofd. Was het het begin van zelfbewust stelling nemen in een maatschappij waar tot dan toe alles mij vijandig had aangekeken en dreigde me te vernietigen. Of was het de gelatenheid en het plotse besef dat ik me maar beter kon neerleggen bij het feit dat ik ben wie ik ben, dat het al lang geleden fout liep. Was het fatalisme dat me zo ver dreef. Fatalisme en zelfmedelijden. Of was het gewoon echt de bedoeling er alsnog proberen bij te horen. Die groep jongeren toe te treden waar succes verzekerd is en alles cool is als je maar een sigaret in je mond had. Dat is trendy.
Het zal misschien wel een mengeling van al dat geweest zijn. Toch ben ik blij dat ik niet meer tot het rokend publiek behoor en dat ik me er zelfs mateloos aan erger als ik jongeren zie roken als of dat de normaalste zaak in de wereld is. We zijn toch met zen allen verslaaft. Zelfs de eerste minister rookt er op los. Het feit dat we roken is het bewijs dat ons leven bestaat uit een grote leugen. Maakte vroeger zelf het armste vrouwtje met lichtmis haar panneke warm zo heeft zij nu haar sigaret. Het is zelfs zover gekomen dat mensen liever sigaretten kopen voor zichzelf dan eten voor de kinderen. Het roken weerspiegeld perfect de decadentie van onze maatschappij of eerder van de mensen zelf, van onszelf. Het is eerder onbeleefd iemand te vragen zijn sigaret uit te maken dan te roken terwijl iemand eet. Sigaretten peuken vind je overal en zelfs op het strand. We zijn zelfs te leeg om ze eerst te doven. Dat kinderen er met hun blote voetjes wel eens zouden kunnen in stappen en zich verbranden. Daar staan we zelfs niet bij stil. Ze moeten maar zien waar ze lopen.
En ik, ik nam nog een sigaret en zag het met lede ogen aan. Ik ben blij dat ik er vanaf ben.
07 november, 2003
De Bank,
We hebben er vaak gezeten, op die bank aan de waterkant. Door de jaren heen was het zelfs een beetje onze bank geworden. De bank van de drie vrienden. Ik, mevrouw en de hond.
Waar de hond vandaan was gekomen weet ik niet. Misschien was die er wel eerst. Uiteindelijk werden we alledrie heel goeie vrienden.. Je weet wel dat soort vrienden dat alles tegen elkaar vertelt, van gebroken hart tot gebroken nagel. Echt alles vertelden we elkaar en de hond, nu ja, die luisterde gewoon mee en lied af en toe een goedkeuren gegrom horen. Als hij maar zijn koekje of zijn bot kreeg. De eeuwige vriendschap.
En op een dag was ze gewoon voorbij. Mevrouw had een man gevonden waar ze mee ging trouwen. In het begin kwam ze nog af en toe langs maar nooit langer da een minuut want thuis wachtte man lief. Uiteindelijk bleven we nog met zijn twee over. Gepraat werd er ook al niet meer. Ik zag me daar al staan praten tegen een hond. Mevrouw bracht oook geen koekjes meer dus uiteindelijk verloor ook de hond alle interesse in de bank.
Onlangs kwam ik nog eens lang onze ouwe plek. De bank was er lang niet meer. In de plaats kwam er een honden toilet. Het deed goed te weten dat tenminste een van ons er baat bij heeft gehad.
We hebben er vaak gezeten, op die bank aan de waterkant. Door de jaren heen was het zelfs een beetje onze bank geworden. De bank van de drie vrienden. Ik, mevrouw en de hond.
Waar de hond vandaan was gekomen weet ik niet. Misschien was die er wel eerst. Uiteindelijk werden we alledrie heel goeie vrienden.. Je weet wel dat soort vrienden dat alles tegen elkaar vertelt, van gebroken hart tot gebroken nagel. Echt alles vertelden we elkaar en de hond, nu ja, die luisterde gewoon mee en lied af en toe een goedkeuren gegrom horen. Als hij maar zijn koekje of zijn bot kreeg. De eeuwige vriendschap.
En op een dag was ze gewoon voorbij. Mevrouw had een man gevonden waar ze mee ging trouwen. In het begin kwam ze nog af en toe langs maar nooit langer da een minuut want thuis wachtte man lief. Uiteindelijk bleven we nog met zijn twee over. Gepraat werd er ook al niet meer. Ik zag me daar al staan praten tegen een hond. Mevrouw bracht oook geen koekjes meer dus uiteindelijk verloor ook de hond alle interesse in de bank.
Onlangs kwam ik nog eens lang onze ouwe plek. De bank was er lang niet meer. In de plaats kwam er een honden toilet. Het deed goed te weten dat tenminste een van ons er baat bij heeft gehad.
Abonneren op:
Posts (Atom)