En zo houdt het nooit op.. Update 8 (28 februari 2014)

Vandaag werd zus Veerle 42 en was het dus feest bij meter Ingrid. Helaas moest ik het feestje weer bederven. De thuisverpleging stelde tijdens het feest vast dat de bloeding van eergisteren nog steeds niet was gestopt en dat de wonde nu al de grote van een 10ct stuk had. Een gat waarin duidelijk bloedklonters te zien zijn. De dokter werd er bij geroepen en deze nam onmiddellijk contact op met Urologie. Na overleg werd alweer een afspraak vastgelegd in de kliniek. Zaterdag 1 maart om 10h30. Daar zal waarschijnlijk een spoeling gebeuren waarna een wiek zal worden ingebracht. Voor de rest gaat alles goed met de wonden van de operatie. Wordt vervolgd..

Vandaag is een gewone dag..

En die mogen er af en toe eens tussen zitten. De pijn van de operatie is stilaan aan het verdwijnen en het zijn nu vooral steken. De nieuwe kwetsuur zorgt voor de meeste pijn en ongemak, op de urinezakken na natuurlijk. De kaken zijn ook verbeterd. Ze staan nog gezwollen maar ook daar is de pijn stilletjes aan het weggaan. Veel bezoek gehad vandaag en das best vermoeiend geweest. Deze avond zijn we op ons gemak. De teller staat op 13 dagen. Nog dertien dagen om te genezen maar ook nog dertien dagen waar er veel kan fout lopen. we concentreren ons vooral op het eerste. Wordt vervolgd..

Horror in Mis Courtmansstreet 1

Bloed, en men hart staat stil. Wacht even, nee toch niet, dat klopt nog. Bloed, veel bloed. Van waar komt het? Bel de dokter! Wachten, dingdong. De dokter is er...

Wat is er gebeurd. Er is een bloedvaatje geraakt of ergens een irritatie of scheurtje ontstaan ter hoogte van een bloedstorting en deze is dus gesprongen. de dokter heeft het dicht geplakt en het bloeden is gestopt. Deze ochtend hef ik mijn laken op en is er weer bloed a vollenté te zien. De verpleegster is gelukkig net aanwezig en raad mij aan om dokter VdE. te bellen. Deze laat me prio naar haar kabinet komen en stelt dezelfde diagnose als de huisarts. De oorzaak kan van alles zijn maar het zijn dingen die gebeuren. Een snelle controle toont verder dat deze wonde niets met de operatie te maken heeft, gewoon een extra wondje, en dat de wonden goed aan het genezen zijn. Nog 14 dagen en we zijn sondeloos. Ik mag het ziekenhuis na verzorging verlaten. Wordt hopelijk niet vervolgd..

Vlaggen

Red and White are Out en dat heeft nu eens niks te maken met den Antwerp. De vlaggen die vanaf nu wapperen geven een gemoeds- en lichaamstoestand aan en deze wordt geupdate indien mogelijk na wissel van gemoed of lichaamstoestand. Rood vertelt veel pijn en een dipje. Alarmfase 2 is in werking. Wit geeft een soort van lusteloosheid weer of verslagenheid. Begin nu niet over wereldproblemen want ik voel me er een.

We zijn thuis.. Update 7 (24 februari 2014)

(afbeelding: Paracetamol Bron: Wikipedia)

Echt thuis zijn we nog niet. Dat zou niet gaan, pas binnen een maand misschien. We moeten eerst weer zelf op ons poten kunnen staan. Voorlopig toch weer op logement bij moeder. We lopen dus rond.. nee we liggen met twee sondes waarvan een SPS. Een zak aan elk been vangt water op en dit voorlopig nog tot zeker 13 maart. We hebben een volledige reconstructie van de Urethra ondergaan en daar mag voorlopig geen vocht aan komen. De snijwonden van de operatie onder het scrotum zorgen er ook voor dat ik niet of moeilijk kan zitten. ik zoek dus nog een zwemband die dit euvel verhelpt. De reconstructie is gebeurd met weefsel uit mijn kaak. Men had zoveel slijmvliesweefsel nodig dat ik nu langs weerszijde met een put ter grote van een half Euro stuk zit en dat is moeilijk tijdens het eten. Alles samen wil dit dus zeggen dat ik nog zeker 10 dagen aan bed gekluisterd ben. Ik heb veel pijn en de dokter heeft bovenop de Paracetamol dan ook nog eens Ibuprofen (iso-butyl-propanoic-phenolic acid) voorgeschreven. Ik zal er dus een tijdje vrij suf bij zitten en daarom is het goed om bezoekjes kort te houden en tot een minimum te beperken en enkel na telefonische afspraak. Natuurlijk is iedereen welkom maar het spreekt voor zich dat we even voorrang verlenen aan de familie en dichte vrienden. Bloemen noch kransen zou ik zeggen, tot snel en als ik genezen ben mag je mij natuurlijk altijd eens een pilsken trakteren. Wordt zeker vervolgd.. (Beep Beep, Vroaaaaaaaaaaaaaaaaar.....)

En dan naar huis, of niet..

Het is altijd tof als je weet dat je naar huis mag maar als ze je zeggen dat je misschien naar huis mag maar misschien ook niet en je zelf ook zowat je twijfels hebt of dat nu wel een goed idee is, dan is dat echt om gek van te worden. Je kan het de artsen namelijk niet verwijten dat ze je aan het lijntje houden want je twijfelt dus zelf. Hoe staan we er nu voor. De dokter heeft alle verbanden verwijderd en alles goed bekeken. De kleefverbanden tussen de benen worden vervangen door een ontsmettende spray (opsite spray) die ook een beschermende film aanbrengt.

De wonde mag verder onbedekt blijven. Dit zal voor mij al veel ongemakken weg nemen. De andere verbanden worden gewoon vervangen tot aan de sonde. Dit vooral om de sonde te beschermen. Na gezamenlijk overleg is dan toch besloten nog minstens een extra nachtje te blijven. De pijn deze nacht samen met de extra verzorging die zo direct in het weekend misschien moeilijk gegeven kan worden thuis laten ons tot dit besluiten. We onthouden verder nog Mettaline kompressen. Die gebruiken we bij de afdekking van de Suprapubische sonde. Wordt vervolgd..

Allooo, met den 323!

Dus wat is er mis, update 6 (20 februari 2014)

En eindelijk zijn we van de infuse vanaf. Nog twee hinderlijke sondes, een gewone en een Supra-Pubische sonde. Eentje aan elk beentje.

Lekker Soppen (WordPress)

Update op Wordpress, iets minder serieus.

Dus wat is er mis, update 5 (19 februari 2014)

En terug naar het ziekenhuis. De operatie is gepland op 18 februari in de namiddag.om 10 uur moet ik aan de incheckbalie zijn om dan naar kamer 323 te vertrekken. De operatie zal uitgevoerd worden door twee Urologen uit Sint Blasius Dendermonde, DR.O en Dr. VdE. onder leiding van een Professor uit Leuven, Gasthuisberg. De bedoeling is de Urethra weider te maken door deze dwars door te snijden en te vergroten door het inbrengen van slijmvlies uit de kaak. Dit proces werd reeds een 20 tal keer met succes in gasthuisberg toegepast. Om 14u30 is het zover en ik mag vertrekken naar de OK. Greet ofte Brokky komt mij daar alvast een hart onder de riem steken en we praten in afwachting nog een beetje bij over vroeger op Chiro kamp. De Anesthesist laat mij vervolgens eens diep inademen en 5, 4, 3, 2, 1...zzzz Het ontwaken gaat iets moeizamer dan de vorige keer. Ik ben een heel klein beetje misselijk, eerder draaierig maar na mijn ogen eens uit te wrijven is dat over en heb ik enkel nog honger en dorst. Ik moet echter tot s'anderendaags wachten voor ik mijn eerste slok of beet krijg. Ik heb pijn maar 7 op een schaal van 10 valt reuze mee en na het verwijderen van enkele verbanden en het doorknippen van een draadje wordt het best draaglijk. Alles staat nog erg gezwollen en ziet blauw, maar binnen enkele dagen mag ik waarschijnlijk het ziekenhuis verlaten. Wordt vervolgd..

Dus wat is er mis, update 4 (19 februari 2014)

Een nieuwe dag een nieuwe scan. Dit keer gaan we op visite op de afdeling Nucleaire geneeskunde van het OLV Ziekenhuis te Aalst voor een PET scan. De bedoeling is een beter beeld te krijgen van de vooruitgang van de antibiotica kuur en dus het genezen van de spondilodicitis. Gisteren werd reeds een botscan uitgevoerd waaruit bleek dat de spondilodicitis nog steeds duidelijk zichtbaar is. Om een beter beeld te krijgen was dus een PET scan nodig. Rond half twaalf komt men mij halen in de wachtkamer. Eerst moet ik een aantal vragen beantwoorden en vervolgens is het PRIKKEN. Controle van de suiker. alles is goed. De verpleegster plaatst dan een bakster met water en voegt reactievloeistof toe. Vanaf nu zijn alle zwangere vrouwen en kinderen taboe in mijn buurt. Ik ben officieel Radioactief. Rond twaalf uur mag de bakster er uit en mag ik een uurtje relaxen in een wachtkamertje apart met eigen zetel, TV en Toilet. Als na dat uurtje alles goed over mijn lichaam verdeelt is, ik geef nu ook licht in het donker, word ik rond één uur naar de scanner gebracht. Alle metalen voorwerpen, pistolen, stiletto's, muntjes en boksbeugels moeten uit mijn zakken en ik moet ook mijn prins Albert verwijderen. Verder mag ik alles aan houden. IK mag op een plaat gaan liggen en mijn armen worden in een mof geplaatst. Stil Liggen, een uur aan een stuk luidt het bevel. Ogen dicht dus en tukken. Na ongeveer vijfenveertig minuten is de scan gedaan en zit ook mijn bezoek aan de afdeling nucleaire geneeskunde er op. Ik bedank de zuster (en hoop in stilte dat ik snel genees en nog eens terug mag komen bij haar voor zo'n scan want ze mag er wezen). Terug in de ontvangsthal staat Francois me op te wachten om huiswaarts te keren. Ik moed zeggen dat het OLV een prachtig ziekenhuis is waar je heel vriendelijk wordt ontvangen en verpleegd. Net als het iets kleinere ASZ Sint Blasius te Dendermonde. Thuisgekomen krijg ik meteen het bericht dat voorlopig alles blijft zoals het is. Dokter K. heeft reeds gebeld en de foto's bekeken en meldt dat de antibiotica kuur blijft zoals ze is. Ook krijg ik zekerheid over de operatie. Die zal dinsdag doorgaan een zal uiteindelijk vier dagen hospitalisatie en drie tot vier weken revalidatie tot gevolg hebben. Wordt vervolgd..

Dus wat is er mis, update 3 (13 februari 2014)

Dinsdag, afspraak met dokter K.. De Dame die het hele ziektebeeld in kaart heeft kunnen brengen. De persoon die er voor gezorgd heeft dat we uiteindelijk konden overgaan van een onderzoeks- naar een genezingsproces. Na en gesprek besluit ze om een botscan te laten uitvoeren. Uit onze conversatie en andere info (uit onderzoek verkregen)blijkt dat het genezingsproces een positief verloop heeft. Omdat na bloed onderzoek gebleken is dat de lever wel een weinig hinder ondervindt wil Dokter K. een aantal scans laten uitvoeren om uiteindelijk na analyse eventueel te kunnen besluiten de antibioticakuur stop te zetten. Vrolijk en welgezind begeven wij ons huiswaarts met een genezen verklaring (tenminste wat de spondilodisytis betreft) in het verschiet. Donderdag, afspraak op oker 1, s' ochtends wordt vloeistof in het bloed gespoten en mag ik terug naar huis. Om 13h20 volgt dan de botscan die zal tonen of de kuur mag stoppen of moet doorgaan. Het hele gebeuren duurt ongeveer drie kwartier. Een scan door een scanner bestaande uit een grote tube waar je op je rug gelegen in schuift waarna men eerst volledig je lichaam scant en dan het gedeelte (in mijn geval de onderrug) dat ziek is. Na de scan mag ik weer plaats nemen in de wachtzaal terwijl de Foto's ontwikkelt worden. Nu ja, dit gaat tegenwoordig via computer, dus vrij snel. Toch duren minuten uren want ik en met mij iedereen verwachten natuurlijk positief nieuws. Iets later dus nodigt de dokter mij uit in zijn kabinet en zoals telkens wanneer er geen spontane reacties en vrolijkheid plaatsvinden, kom ik uiteindelijk het slechte nieuws te weten. We staan nog helemaal niet waar we moeten staan. De ontsteking (dus de pijn) is weg maar de wervels hebben zich nog helemaal niet hersteld. we weten ook niet of de infectie weg is. Om een beter beeld te krijgen van de situatie volgt er morgen nog een scan. Een PET-scan. (wie weet wat dit is mag mij altijd via reactie laten weten wat dit betekent). Alweer een groot vraagteken..

Dus wat is er mis, update 2 (4 februari 2014)

..en wij naar 't ziekenhuis. Op voorhand had ik al mijn valies gepakt en klaargezet zodat zus deze s'avonds kon brengen. Op de afdeling urologie kwam ik bij Dokter VDE terecht, de arts die mij ook de vorige keren begeleide en ook de operatie uitvoerde.
Ze was na de laatste controle al niet echt tevreden over de flow maar had ook niet verwacht dat ik zo snel terug in haar kabinet zou staan. Na het bekijken van de foto's heeft ze besloten om over te gaan tot het plannen van een operatie die mogelijkst in twee fases zal verlopen. In een eerste (vrij zware) operatie zal de urinebuis worden verwijd. In een mogelijke tweede fase zal (indien nodig) een tweede afvoergaatje worden gecreëerd ter hoogte van het einde van de plasbuis, waarna het uiteinde ook verwijdt wordt en ontlast wordt tijdens het genezingsproces.
Het hele proces brengt ongeveer 3 tot 4 dagen hospitalisatie met zich mee waarna ongeveer 2 tot 3 weken herstel volgt..

Dus wat is er mis, update 1 (1 februari 2014)

Deze morgen stond ik op zonder rugpijn. Naar toilet gaan was een andere zaak. Blijkbaar zat de urinebuis verstop door wondweefsel of een ontsteking.
Direct naar spoed dus waar de uroloog 1,5 liter urine mat in mijn blaas. Twee pogingen tot het plaatsen van een sonde mislukten waardoor de arts niets anders kon dan urine aflaten via een buiksonde. Ik mocht een halfuurtje later beschikken.
Dinsdag heb ik terug een afspraak met de uroloog en ik vermoed dat opereren onvermijdelijk zal zijn.
We wachten af..