En pots wordt alles duidelijk. Op een dag blijf je eenzaam achter. Eerst zit je thuis in je zetel en moet je alles nog ontdekken. Dat duurt een tijdje tot alles in zen plooi valt. Het heeft enkele maanden geduurd en het kwam ook niet langsaam aan maar juist heel abrupt. Ineens was het daar en zijn de muren bekent. De ramen, de deuren die er altijd al waren. Alles wordt deel van jou. En dan ga je alles op een rij zetten. De tranen die vast zitten in je ogen. Zitten er vast omdat ze een besef zijn dat je nog niets besefte. Als nu alles duidelijk wordt zijn ze zo talrijk dat ze vast blijven zitten weet je niet wat eerst denken. Denken want praten doe je al een tijdje niet meer. Maar het Besef is er. En als alles dan toch los komt, komt het niet in tranen maar in teleurstelling. Besef je dat je overal welkom bent. Hoe ver ook. Maar niemand zal naar je toe komen. Alleen god neemt je onder zijn beschermende vleugels. Maar god bestaat niet. Het is als of je voor het eerst beseft dat Trappist geen biersoort is. Al wist je dat allang. Je zal alles alleen moeten doen.
Zij die zeggen je bent altijd welkom weten het maar willen het niet weten.
Nu weet jij het ook
De pijn zal je zelf moeten helen.
Troost komt er niet, of door je zelf.
En vrienden zijn ook maar mensen. Je hebt er nog het meest aan.
Al de rest maakt zich uit de voeten met te zeggen, kom maar af hé, mijn deur staat wagenwijd open.
Helaas, ik kom niet af. Je hebt het al zo druk.
Vaarwel, denk ik dan, ik vertrek naar dat ene land waar ik zeker altijd heen kan. Ik hoef er niets te onthouden. Ik kom, dromen land.
Heel even tot de wekker gaat.
