Ik weet het niet meer, Jeroen, Jeroen! Ik weet het niet meer. Ik zie de mensen maar ik kan er geen naam niet meer op plakken.
‘t Is alsof dat ik op nieuw moet beginnen. Zo moeilijk en vermoeiend. Maar ik ken ze zé. Maar ik kan er geen naam niet meer op plakken. Als of alles begint af te vlakken. Het is zoals mijnen buik die begon te zakken. Ik weet niet waarom.
Het is alsof ik ben weg gegaan maar “IK” ben er nog En ik sta langs de zijlijn en zie mij weg gaan. En ik roep naar mijn eigen. Jeroen. Maar ik draai mijn eigen niet eens om. Want..
Ik weet het niet meer , Jeroen, Jeroen! Ik weet het niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten