In het Oosten verschijnt de zon, verdoken tussen de ochtend nevels en wijst ons tegen de middag de richting van de koude zuidpool waarna onder te gaan in het Wilde westen, om dan weer bij het aanbreken van een volgende dag in het oosten te verschijnen.
En nooit, nooit verschijnd ze in het Noorden. Het rij k der verdoemden en duivels, Satan en zijn demonen, vergeten door de tijd en vervloekt door het lich dat schuwen en mijden als de pest.
Of is daar helemaal niets dan wat rotsen en stenen, getuigend van een jarenlange vruchtenloosheid.
Door de wind uitgeschuurde kunstwerken die grillig af steken tegen een donkere schemerige hemel.
Of is er enkel water, niets dan zoute golvende baren, bodemloos en arm.
Of een heel grootr woud met bomen, hoger dan de hoogste kerktortens, en en breder dan de breedste weg naar eender welke hoofdstad en bladeren zo groot als oosterse tapijten.
Of is daar het rijk der duizend burchten en kastelen, waar koningen regeren en ridders strijden in grootse toernooien om de hand van een prinses in een licht satijnen gewaad.
Of is daar het land van de eeuwige liefde na de dood.
Daar waar de Zon nooit staat..