Het Blog

Hieronder vind je mijn zogenaamde Web Log. Een soort van Logboek. Je vindt hier mijn rijmen en dichten, denken en biechten, van vroeger en nu.
Het lange verslag van de zoektocht naar dat ene wat we allemaal zoeken. "To Blog is the foundation of all Knowladge.."

24 juni, 2010

Parabel van een jonge die het niet wist

Er was eens een jonge die het niet wist. Als je hem een vraag stelde over bijvoorbeeld of toveren bestaat of God, dan kreeg je zeker en vast met een diepe zucht het antwoord, ik weet het niet. Als je dan zou denken dat hij ongelukkig was of zo, nee eigenlijk bleef hij er altijd nog vrij vrolijk bij.
Toen hij op een dag met wat vrienden een biertje ging drinken in een plaatselijke kroeg kwam daar een einde aan.
Het was een gezellige bedoening in de kroeg. Zoals altijd werden de plezierige en minder plezierige dingen van het leven en de voorbije week weggespoeld met een goed glas, een lach en een traan.
Plots begon iemand van de toevallige klanten, een nogal warrig uitziende dame, uit haar neus te bloeden en natuurlijk werd er direct hulp door de vrienden geboden. Valt dit vaak voor mevrouw, ligt het aan de bloeddruk? Haar man antwoordde dat ze dit af en toe wel eens had en dat dat altijd gebeurde als ze een visioen had.
Nou ja dacht de jonge in zichzelf, een visioen, dat weet ik net zo nog niet. Maar de man ging verder.
Ja mijn vrouw die kan op zo een moment dan voorspellingen doen.
Toen vroeg een van de vrienden, zeg eens dame, ik ben nu al een tijdje alleen, zal ik ooit nog iemand ontmoeten.
Ja hoor antwoordde ze, binnen 3 maand zal je een blonde verpleegster ontmoeten, wat mollig maar heel lief en dat wordt de liefde van je leven.
De vriend, blij dit te horen en een klein beetje dronken, vroeg plots en onze vriend hier, wijzend op de jonge die het niet wist, hoe zit het daar mee.
Hij riep nog, ik weet het niet en ik wil het niet weten, maar .. de dame had al geantwoord. Nee, die blijft altijd vrijgezel..
Plots viel er een lange doodse stilte.
Hij wist niet veel maar een ding wist hij wel zeker, hij wou niet alleen blijven. Hij wou een lieve vrouw en een hoop schatten van kinderen, een leven van thuiskomen in een echte thuis en niet meer tussen vier kale muren.
Plots wist hij iets wel, hij wist dat hij niet zeker wist of dat nu wel kan, de toekomst voorspellen. En dat het wel eens mogelijk was dat hij zijn enige echte droom nu in rook zag op gaan.
Dat hij voor altijd langs de zijlijn zou moeten toe kijken hoe iedereen rond hem gelukkig samen met zijn of haar lieveling naar huis ging. Dat hij nooit zijn eigen uk in de arme zou sluiten om te troosten, dat hij ‘s avonds alleen in bed zou liggen, zonder een warm lichaam dat zacht fluistert, zie je me nog graag.
Van die dag wist hij het, hij wist dat het niet goed was, het NIET te weten, te twijfelen. En hij werd heel ongelukkig.

De dagen verstreken de weken, de maanden, de jaren, en zoals altijd slijt alles.
De jonge die het niet wist vergat het voorval en het leven, weliswaar eenzaam nam zijn gewone gang, al heeft niemand hem meer uitbundig zien lachen en bleef hij soms heel laat alleen achter in de kroeg.
Er was thuis niemand die op hem wachtte, geen vrouw die hem lief kuste als hij thuis kwam of boos riep, waar heb je zolang gezeten.
Op een dag sloot de kroeg voorgoed de deuren. De waard en waardin waren te oud geworden en vele vrienden zag hij nooit meer terug.
Hij ging opzoek naar een andere kroeg want wat zit je thuis maar te doen. en hij vond.
Op een dag ontmoette hij daar een meisje dat hij al heel lang niet meer gezien had . En ze werden terug vrienden. Weer had de jonge iemand die hij graag zag en ondanks het feit dat ze heel duidelijk tegen hem zij dat het bij vrienden zou blijven werd hij toch stiekem verliefd.Het leven zag er weer mooi uit. Hij kon weer lachen en leven. Hoop doet dat met je. Hoop doet leven.
Maar toen sloeg het noodlot weer toe.
De ouwe waardin van de vroegere kroeg was gestorven en de vrienden van vroeger kwamen nog eens bij elkaar. Er werden veel herinneringen opgehaald en uiteindelijk vertelde de vriend, die inmiddels met een blonde lieve mollige verpleegster was getrouwd ook het verhaal van de dame met de bloedende neus.
Het was alsof de jonge die het niet wist een slag in zijn gezicht kreeg. Iets dat hij met zoveel moeite heel ver weg had gestopt in zijn geheugen en zelfs bijna vergeten was, deed hem weer twijfelen.
En weer werd hij ongelukkig.
En door dat getwijfel verwaarloosde hij zijn vrienden. Ook het meisje dat hoop gaf. Uiteindelijk leerde zij iemand anders kennen die nooit twijfelde en werd dolgelukkig met hem.
En de jonge die het niet wist?
Die zit nu thuis achter zijn computer en schrijft dit verhaal?

Moraal van het verhaal:
Twijfel nooit als je iets zeker weet, maar zoals Gezelle schreef, denkt aleer gij doende zijt en doende denk dan nog.
En of God bestaat, of toverij, of krijgen we nu een deftige regering. Ik weet het niet.

Geen opmerkingen: