Schrijven om te blijven.

Soms zit ik de hele tijd voor een leeg blad te staren. Ik wil schrijven maar de inspiratie ontbreekt. Ik hou van schrijven, of liever van vertellen, over gewone dagelijkse dingen. Dingen die me interesseren of dingen die mij irriteren. Zonder echt een schrijver te willen zijn. De dingen die normale mensen tegen elkaar ‘s avonds in bed zeggen of op de sofa, schrijf ik op. Het is een soort van hobby geworden. Of eerder een noodzaak. En wijze, om de dingen die in mijn hoofd rond tollen en tegen de wanden van mijn hersenpan bonzen uiteindelijk toch op een manier naar buiten te brengen, zo, dat het me oplucht. Wat andere met een knuffel en een zoen weg vagen uit hun ongeruste ziel, vaag ik zelf weg door wat ik dan schrijf te publiceren in een weblog. Het is een soort van open dagboek, op het wereldwijde web. Geen kunst maar therapie.